İNSANCA ŞEYLER

(Bodrum, Ağustos 2013)

Her şeyi bilen mavi balık tembel tembel gerindi. Bir yıl daha yaşlanmıştı. Gözleri yeşil balığı aradı. Göremedi. Biraz yüzüp adanın ardına bakmaya niyetlendi, vazgeçti. Sırtının orta yerindeki ağrı keyfini kaçırdı. Eti mi, yoksa kemiği mi ağrıyor, anlamadı. “Kılçık erimesi” dedi. Soğukta kılçıkları sızlıyordu. “Güneye inmek lâzım…”

Son bir defa sahile kulak verdi… İnatla çocuklarını sudan çıkarmaya çalışan babalar ve inatla denizden çıkmayan çocuklardan başka kimse kalmamıştı. İskelede oturan yaşlı bir kadınla, fırfır mayolu, pembe gözlüklü bir kız dikkatini çekti. Kadın gazetesini bırakıp gözlüklerini çıkardı.

Pembe gözlüklü kız, yakın gözlüklerini silen kadına sordu:

“Aneaane, aneaane; babam annemi mi dövsün, beni mi dövsün?”

Mavi balık kulaklarına inanamadı. Birine söylesem uyduruyorsun der dedi, sinirle gerindi. Sırtı kuyruğuna kadar pul pul oldu. İnsanlar anlaşılmaz yaratıklardı. Bu nasıl bir soruydu? “İnsanlık hali” dedi. İnsan olmadığına sevindi.

Demek ki dedi, baba anneyi dövüyor. Baba kızını da dövüyor. Ya da baba anneyi dövüyor. Kızını seviyor. Kız anneyi seviyor. Babayı da seviyor veya sevmiyor. Kız babaya beni döv diyor. Babam beni dövmez diyor. Baba geliyor, ikisini de dövüyor. Bu artık normal bir şey olmuş. Yemek gibi, içmek gibi… Kız anneanneyi merak ediyor. Niyeti anneannenin kimi daha çok sevdiğini öğrenmek! Kızını mı, yoksa torununu mu? Anneni dövsün derse, onu sevdiğini anlayacak! Seni dövsün derse, annesini kıskanacak!

Dayak, dövmek, vurmak bilmediği şeylerdi. Bir de zorbalık, zulüm, cefa, eza, çile, işkence gibi şeyler vardı. Aklı karıştı. Tekrar çocuğa bakıp aklını ve konuyu toparladı. "Sadece çocuk" dedi. Ana, baba ve çocuk! Demek ki bazen birisinin diğerini dövmesi gerekiyor. Bildiği başka durumlar da vardı. Kadın ve erkek, kız ve oğlan ve diğer oğlan… “Erkektir, döver” demişti bir gün bir kadın, bir başka kadına… Buna “Deneyim” deniyordu ve deneyim, balıklar için de önemliydi.

Deniz kıyısı insanların birbirine verdiği sözlerle doluydu. “Sensiz yaşayamam” diye yemin etmişti bir gün bir oğlan, bir kıza… Yaşadığını balık gözleriyle bile görmüştü mavi balık. Başka bir gün, başka bir oğlan, başka bir kızı çok seven ve de sevmekten dövesi gelen oğlan; “seni yâr etmem başkasına” demişti. Falezlerin dibine düşen kız, o kızdı. Sonra dalgaların kayalara çarptığı bir başkasını anımsadı... İtilen veya itilmiş, kalpleri kayalara çarpmadan çok önce kırılmış kızlar… Çok sevmişlerdi ve çok ölmek istemişlerdi.

“İnsanca şeyler!” dedi, rahatladı. Bunlar balık âleminde rastlanmayan şeylerdi.

Denizlerin bütün sırlarını ve diğer her şeyi bilen mavi balık, yavaş yavaş yüzerek güneye döndü. "Bodrum'un denizi böyledir" diye mırıldandı. "Dalga dalgadır. Bir soğuk, bir ılık, ama hiçbir yeri sıcak değildir". Kara Adayı geçti, meteor çukuruna uzaktan baktı. "Tepeme biri düşebilir" dedi. 
Bir bilenin dediği gibi: Balıklar düşünmez. Onlar her şeyi bilir!

Ertesi gün denize inen yolda, kara gözlü baba, pembe gözlüklü kızına sordu:

"Benimle olduğuna mutlu musun yavrum?"

Mavi balık bu soruyu saçma buldu. "İnsanlar..." dedi, "saçma sorularda üstlerine yoktur..." Kafasını iki yana sallayıp geldiği yere, Gökova'ya yöneldi. Pembe gözlüklü kızın cevabını merak etmedi...

Ps. Mavi balığın sadece yarısı, yani balık kısmı gerçektir. Mavi balığın hikayesindeki pembe gözlüklü kız, babası ve söyledikleri ise tamamen gerçektir. Bir çocuğun böyle bir soru sorabileceğine hala inanamadığım için okurlara da gerçek dışı geleceğini düşündüm. Açıklamamın sebebi ve hal-i pür melalimiz budur.