TUTKU!

"Duyduğuma göre kanserinle tutkulu bir aşk yaşıyormuşsun! Tutkular zamanla insanı esir alır, hasta eder. Ne zaman, nasıl kurtulacağını bilemezsin. Eline yapışmış bir koli bandı gibidir. Ne kadar sallarsan salla seni bırakmaz! Ama artık kurtulma zamanı! Ayrılık vakti geldi. O seni terk etmediğine göre (manyak aşık!), sen onu terk et. Aldat onu, sana ihanet ettim de, sana layık değilim de, sevmiyorum de, terk et! Terk et ve geri dön!"

Bu yazıyı Feyza için 13 Şubat 2011'de yazmıştım. O da cevap vermişti:

"Hocammm.. sen şaşırdın galiba.. Bu Manyağa senin söylediklerinin yarısını söyleyeyim de Altunizade'nin orta yerinde kalpten mi bıçaklanayım !!.. Tutkusunu söndürmek için yeni yollar arıyorum, merak etme döneceğim.."

Merak ediyordum. Her çalan telefon zili asabımı bozuyordu. Telefonumu kapadım. Zannettim ki telefon kapanınca kötü haber gelmez! Zannettim ki haberim olmazsa her şey son bıraktığım yerdedir. Kitap okuyordur, Mustafa'ya kızıyordur. Bira içiyordur veya kanserini yazıyordur...

Merak ediyordum, terk edebilecek mi diye... Yanlış anlamış. Onu terk edeceğine bizi terk etti. Belki de daha iyi oldu. Terk etseydi bu manyak kesin onu bıçaklardı. Terk etmedi. Manyak geldi, Altunizade'nin orta yerinde bizi bıçakladı...